Reisverslag

In de Prehistorie waren er vooral kleuren aanwezig in aardetinten (rood, bruin, zwart,…) Blauw was een zeldzame kleur die niet vaak in de natuur voorkwam waardoor ze het als een magische kleur zagen. Ze konden de kleur nog niet zelf namaken waardoor er geen blauw voorkomt in de grotschilderingen uit die tijd.

Omdat de kleur zo weinig voorkwam, hadden de Oude Grieken en Romeinen nog geen woord voor de kleur blauw. Ze associeerden de kleur ook met hun vijanden, de Barbaren.

Bij de Egyptenaren associeerden ze blauw met de hemel en de goden. Zij waren de eerste die erin slaagden om het kleurpigment blauw ook zelf te maken door een combinatie van natuursteen, zand en mineraal te verhitten en te vermalen. Ze gebruikten het pigment om beelden en keramiek te versieren en te beschilderen.

In de vroege moderne tijd was blauw een heel dure kleur om verf van te maken. Daarom werd het alleen gebruikt voor de belangrijkste schilderijen. In de Renaissance was de Maagd Maria het belangrijkste onderwerp in de schilderkunst dus werd blauw de standaardkleur om haar af te beelden. De kleur blauw stond dus ook symbool voor de kerk.

Blauw was niet alleen duur om verf van te maken, maar ook om te verwerken in kleding. Blauw werd de kleur van de adel en de koning omdat die de hoge prijs wel konden betalen. Bruin was de kleur van de werkkleding die het gewone volk droeg.

In de eeuwen nadien daalde de prijs om blauw in textiel te verwerken waardoor het veel meer verspreid geraakte onder de gewone bevolking. De jeansstof ontstond in de 17e eeuw en werd door de stevigheid vooral gebruikt om werkkleding te maken. Vanaf dat moment was blauw niet langer de kleur van de adel, maar van de arbeidersklasse.